ฉันแอบไปนั่งนับปล้องไฉนในตอนดึก (บางส่วนของเรื่องสั้น)

[(บางส่วนของเรื่องสั้น)ฉันแอบไปนั่งนับปล้องไฉนในตอนดึก,]

ยามใดที่ใจฟุ้ง นอนไม่หลับ ถ้าเป็นสมัยก่อน ดึกดื่นขนาดไหน จะลุกขึ้นคว้ากุญแจรถ แล้วขับข้ามจังหวัด ข้ามวันข้ามคืน จนหมดแรง หายบ้าจึงกลับบ้านได้ …

แล้วในคืนหนึ่งเมื่อ4-5ปีที่แล้ว ฉันก็มาค้นพบบางอย่าง ออกจากบ้านตอนตี2 ขับลงมาทางทิศใต้ ผ่าเข้าตัวเมือง ถึงหน้าวัดพระบรมธาตุ ฉันจอดรถตรงประตูกลาง ปีนกำแพงไปขึ้นไปนั่งมององค์พระเจดีย์ ยกมือไหว้ท่วมหัว นึกถึงเมื่อตอนเด็ก พ่อแม่พามาไหว้องค์พระธาตุ พ่อให้ฉันนับปล้องไฉนให้ฟังเสมอ แล้วจะถามว่าได้กี่ปล้องแล้ว..?

ข้อเท็จจริง ฉันไม่เคยนับปล้องไฉนที่องค์พระธาตุได้ครบสักครั้ง..คืนนี้ ฉันจะลองนับอีกครั้ง ลองดู..ระว่างที่ฉันกำลังใช้สายตาไล่นับปล้องไฉน รู้สึกเหมือนมีเสียงอื่นเข้ามาแทรกรบกวนจนสมาธิฉันหลุดลุ่ย ต้องเริ่มกลับมานับใหม่อยู่อย่างนั้น.. คำถามและคำตอบผุดพรายขึ้นสำทับในห้วงนึกต่างๆนานา เวรกรรมนักหนา ดูสิ โลกกำลังหลับใหล คนอื่นพากันหลับสบาย หมาสักสักตัวยังไม่ลุกขึ้นมาเห่า เราล่ะลุกขึ้นมาทำห่าอะไร สับสนสิ้นดี ชีวิตทรมานนัก ดิ้นรนเลือดตาแทบกระเด็น เหนื่อยจัง…คิดไปคิดมาฉันไม่ได้นับปล้องไฉนเสียแล้ว…

ช่างเถอะ คืนหลังค่อยมานับใหม่ก็ได้ ยิ่งดึก น้ำค้างยิ่งลงหนัก อากาสเย็นจับใจ ค้อมหัวคาราวะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้ง8ทิศ อย่าถือว่ารำกวนเลยนะ เพียงขอนั่งชมบารมีให้อิ่มใจ เรี่ยวแรงกลับมา แล้วฉันจะกลับบ้าน..ยินเสียงใบโพธิ์เหนือหัวปรบใบด้วยสายลมวูบหนึ่ง ฉันแหงนหน้าไปมองพุ่มโพธิ์ใจหวาดๆ ห้วงฟ้าปรากฎแสงดาวพราย องค์พระบรมธาตุเปล่งแสงฉัพพรรณรังสีข้ามกาลสาดส่องสว่างไสวไปทั่วบริเวณ ถึงตอนนี้ ขอบตาฉันร้อนผ่าวขึ้นมาแล้ว..

จ้องมองแสงรัศมีไม่ไหวจนต้องหลับตานึกถึงถึงตำนานการสร้างและซ่อมพระบรมธาตุ ประวัติศาสตร์ไล่มาจากชั้นปฐมภูมิ ทุติยภูมิเรื่อยมาจนกระทั่งข้อเท็จจริง และฉันนึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ข้าวของต่างๆที่สถิตย์ภายในบริเวณวัด นึกถึงปริศนาคำทายที่ซ่อนไว้เหนือขอบประตูทางเข้า นึกถึงตำนานผู้พิทักษ์ เทพ ยักษ์ สัตว์ชั้นสูง กา-พยนต์ทั้ง4ทิศ วิหารเขียน วิหารโพธิ์ลังกา เท่าที่พอจะจดจำเรื่องราวและนึกขึ้นมาได้ในตอนนั้นได้..

ถึงตอนนี้ จิตสำนึกของฉันเข้าไปในตัววิหารพระทรงม้า แหงนมองผ่านบันไดขึ้นไป ครุฑ ยักษ์ เทพจตุคาม ท้าวมหาพรหมและพระนารายณ์ที่บานประตูไม้ขึ้นสู่ด้านประทักษิณ จิตใจฉันล่องลอย นึกถึงโครงสร้างขององค์พระเจดีย์ จากฐานจนถึงปลายสุดของยอดสอดอภิมหาปรัชญาแห่งปราชญ์ ตลอดเส้นทาง ลุกล้วนแต่อยู่ในวิถีแห่งมรรค8… จากโลกนี้สู่อีกโลกหนึ่ง ซึ่งไกลลิบ.. โลกพระนิบพาน…

ตื่นจากภวังค์ตอนเกือบรุ่งสาง สำหรับคืนนี้ ได้เวลากลับบ้านเสียที.. ฉันคงไม่ปล่อยให้ใจฟุ้งไปไหนอีก

ระยะปีสองปีมานี้ ฉันจะไม่ขับรถข้ามจังหวัดอีกแล้ว ถ้าใครผ่านวัดพระบรมธาตุในตอนดึก แล้วบังเอิญเห็นผู้ชายผมยาว นั่งนิ่งมองนับปล้องไฉนอยู่ อย่าได้ตกอกตกใจเชียว ไม่ใช่คนบ้าที่ไหนหรอก นั่นล่ะฉัน..!

by Direk Seegeaw / ขอบคุณเจ้าของภาพ